Gatunki żab: 1 / 2
Grzebiuszki:
Grzebiuszki (Pelobates) reprezentowane są w Polsce przez jeden gatunek - grzebiuszkę ziemną (Pelobates fuscus). Występuje ona w Europie środkowej i wschodniej, w Polsce spotyka się ją pospolicie, chociaż nigdy licznie, na nizinach, zwłaszcza w lasach i ogrodach. Preferuje tereny o glebach lekkich, piaszczystych, unika twardego podłoża. Np.: Grzebiuszka ziemna:Grzebiuszka (Pelobates fuscus) jest niedużym płazem (około 8 cm długości) o stosunkowo dużej głowie i krępej budowie ciała. Pokryta jest gładką, cienką skórą, pozbawioną chropowatych, szorstkich gruczołów. Posiada natomiast rozmieszczone głęboko w skórze gruczoły, które przy podrażnieniu wydzielają w samoobronie substancję o zapachu czosnku, stąd też bywa czasem nazywana żabą czosnkową. Błony bębenkowe nie występują. Grzebiuszka jako jedyny z naszych płazów posiada pionową źrenicę oka. Charakterystyczne są również silnie wykształcone modzele piętowe (jasnożółte lub jasnobrązowe zgrubienia na zewnętrznej powierzchni pięt), dzięki którym grzebiuszka sprawnie zakopuje się w ziemi. Ubarwienie grzebiuszki wykazuje dużą zmienność, ogólnie jednak strona grzbietowa przybiera kolor żółtoszary z dużymi, nieregularnymi plamami koloru ciemno-brązowego, brzuszna zaś ubarwiona jest kremowo. U samców brak jest rezonatorów i modzeli godowych, występuje jedynie owalny gruczoł na zewnętrznej stronie przedramienia.
Ze snu zimowego grzebiuszka budzi się w marcu lub na początku kwietnia. Na miejsce rozrodu wędruje nocą, przy czym, jeśli temperatura powietrza spadnie do 0*C, wędrówka zostaje zahamowana. Gody odbywają się w zbiornikach wodnych od marca do maja. Samce nawołują samice wydając pod wodą słabo słyszalne dźwięki. Godujące grzebiuszki są bardzo skryte - zarówno przed połączeniem się w pary, jak i potem przebywają na dnie stawu. Naturalnymi wrogami grzebiuszki są głównie: niektóre sowy, myszołów, lis i jeż. Podstawową formą ochrony grzebiuszki i kumaka jest ochrona ich miejsc rozrodu - niewielkich, śródpolnych oczek wodnych. Grzebiuszka jest w Polsce objęta ochroną gatunkową.
Kumaki:
Kumaki (Bombina) wyglądają jak małe ropuszki - ich skóra, podobnie jak u ropuch, pokryta jest licznymi brodawkami, nie mają jednak charakterystycznych dla ropuch parotydów. Brak im również błon bębenkowych. Cechą odróżniającą kumaki od innych płazów jest sercowaty lub trójkątny kształt źrenicy. Jad zawarty w gruczołach skórnych kumaka jest jednym z najsilniejszych spośród jadów produkowanych przez nasze płazy. W Polsce spotykamy dwa gatunki kumaków: kumaka nizinnego (Bombina bombina) i kumaka górskiego (Bombina variegata). Np.: Kumak górski:Kumak górski (Bombina variegata) jest bardzo podobny do swego nizinnego kuzyna. Grzbiet jego pokryty jest większymi brodawkami, zakończonymi w okresie godów zrogowaciałymi, stożkowatymi naroślami. Ubarwienie grzbietu jest gliniastoszare, ziemiste, dosyć często o zielonym odcieniu, niekiedy całkiem zielone. Brzuch okazów typowych jest pokryty jasnożółtymi plamami. Długość dorosłych osobników dochodzi do 5 cm. Z terenów podgórskich znane są liczne formy o ubarwieniu zbliżonym do ubarwienia kumaka nizinnego.
Gatunek kumaka górskiego zamieszkuje najróżnorodniejsze typy środowisk o solnie nieraz zanieczyszczonej wodzie. Spotyka się go w gnojówkach i gliniankach przy zagrodach chłopskich.
Kumak górski jest gatunkiem zamieszkującym wyżyny i górskie okolice Europy zachodniej i środkowej. Zasięg jego w kierunku zachodnim jest znacznie większy niż nizinnego. W Polsce ropuszka ta jest pospolita w Karpatach i na pogórzu karpackim, wyspowo występuje też na grzbiecie Wyżyny Krakowsko-Chrzanowskiej. W Tatrach sięga do 1600 m n.p.m.