Przykładowe żaby: 1 / 2
Żaba dalmatyńska (Rana dalmatina) jest nieco podobna do żaby moczarowej. Osiąga długość do 9 cm. Ciało jest wysmukłe, pysk ostry, a tylne nogi bardzo długie. Ubarwienie grzbietu jest jednolicie brunatne, jasne, koloru gliniastego. Na skroniach bardzo duże, ciemne i wyraźne plamy. Brzuch jest znacznie jaśniejszy od grzbietu (białawy). Na granicy ubarwienia grzbietowego i spodniego występują w tylnej części ciała różowawe lub czerwone obwódki. Samce są nieco mniejsze od samic.
jeziorkowa (Rana lessonae) Ciało tej żaby jest wydłużone, pysk długi, ostry. Długość ciała okazów występujących w Polsce dochodzi do 8 cm. Charakterystyczną cechą żaby jeziorkowej jest zamiłowanie do zagrzebywania się w ziemi. W związku z tym na jej nogach rozwinęły się bardzo wyraźne i masywne tzw. narośla lub modzele podeszwowe. Żaby jeziorkowe zagrzebują się nie tylko na sen zimowy, ale nawet w okresie silniejszych chodów. Życie aktywne rozpoczyna żaba jeziorkowa w kwietniu. Skrzek składa na dnie zbiorników wodnych, a jej kijanki są bardzo podobne do larw żaby wodnej. Żaba jeziorkowa żyje nad brzegami bardzo małych zbiorników wodnych, glinianych, dołów torfowych czy rowów, najczęściej położonych na terenach leśnych.
Żaba moczarowa (Rana arvalis) Jej ciało jest wysmukłe. Posiada ostro zakończony pysk. Na ciele widoczne wysokie fałdy grzbietowe o jasnym zabarwieniu, obrzeżonych od zewnątrz czarną obwódką. Wzdłuż grzbietu przebiega u tego gatunku jasna pręga. Ubarwienie zasadnicze powierzchni ciała jest brązowe, zmienne. W okresie godowym całe ciało samców pokrywa się intensywnie niebieskim, modrym nalotem. Żaba moczarowa rozpoczyna życie aktywne w marcu, a gody w końcu tego miesiąca lub w kwietniu. Samica składa jaja wśród roślin przybrzeżnych. Przeobrażenie kijanki następuje po okresie 50-120 dni. Po zakończeniu godów żaba moczarowa prowadzi lądowy tryb życia. Występuje najczęściej na łąkach, torfowiskach, bagnach, natomiast unika miejsc silnie zadrzewionych. Nie występuje nigdy wśród pól. Żaba moczarowa jest pospolita w całej nizinnej Polsce. Okazy jej pochodzące z różnych okolic naszego kraju wykazują duże różnice lokalne w ubarwieniu.
Żaba rycząca (Rana clamitans). Zamieszkuje ona tereny wodne. Może mieć ubarwienie brązowe, brunatne lub zielone. Dorosłe osobniki prowadzą zmiennowodny tryb życia, spędzają tyle samo czasu w wodzie jak i na lądzie. Zjadają wiele małych stworzeń. Żaba rycząca osiąga długości od 5 do 10 cm. Samica składa w wodzie 3-4 niewielkie pakiety jaj, które są przytwierdzone do podwodnej roślinności.
Żaba śmieszka (Rana ridibunda). Jest ona największą i najokazalszą z naszych żab. Długość ciała tego gatunku dochodzi podobno do 17 cm, w Polsce jednak znajdowano dotychczas osobniki znacznie mniejsze. Chociaż zewnętrznie jest bardzo podobna do żaby wodnej, różni się od niej znacznie masywniejszą i cięższą budową ciała oraz charakterystyczną chropowatą skórą grzbietu, pokrytą dosyć dużymi brodawkami. Po bokach grzbietu bardzo dobrze zaznaczone są u niej fałdy grzbietowe. Ze snu zimowego budzi się żaba śmieszka w końcu marca, zaś okres godowy rozpoczyna nieco wcześniej niż żaba wodna. Kijanki dochodzą do wielkich rozmiarów. Przeobrażają się one po okresie 100 dni. Żaba śmieszka jest mieszkańcem brzegów większych zbiorników wodnych, jezior, głębszych stawów czy starorzeczy. Nie zaobserwowano wędrówek osobników tego gatunku. W sen zimowy zapada często już we wrześniu lub na początku października. Żaba śmieszka żyje w całej prawie Europie, lecz szczególnie liczna jest na terenach południowych i południowo-wschodnich. Rzadko występuje w górach, jednak jej okazy znajdowano na Kaukazie.